Osim projekta uređenja groblja za logoraše na otoku Rabu, koji je u posljednjih nekoliko godina bio predmetom većih studija, članaka, izložbi i predavanja, arhitekt Edvard Ravnikar je u toku svog života planirao i realizirao niz drugih projekata memorijalnih obilježja narodnooslobodilačke borbe te groblja za pale borce 2. svjetskog rata. Iako su to sve bila uglavnom manja arhitektonska djela, iz njih se može dokučiti Ravnikarov tadašnji odnos prema arhitekturi, koji je kumovao i pri nastajanju brojnih arhitektonskih objekata većih dimenzija.

Upravo zbog svog malog formata spomenička arhitektura ima takvu snagu da može nadasve jasno i beskompromisno izraziti svoju arhitektonsku zamisao. Spomenici su, naime, arhitektonski objekti koji su najsrodniji ostalim granama likovne umjetnosti, prije svega kiparstvu, budući da nemaju nužno neposrednu uporabnu vrijednost, pa stoga mogu u najvećoj mjeri neopterećeno izraziti svoju umjetničku poruku.